بخش دوم
اما این شکل زیستن همواره با شادی ولذت و بی خیالی همراه نیست بلکه درون انسان با نگرانی و تردید نیز روبرو می شودکه چنانچه زودگذر نباشد و ادامه یابد انسان به مرحله دوم یا همان زیست اخلاقی پا نهاده است. به باور کرکه گارد در این فاز دوم است که انسان از حالت سوبژکتیو اندکی فاصله میگیرد و به مثابه یک شهروند یا سرپرست خانواده یا کارگر در زندگی ابژکتیو از بی معنایی و بی هدفی حیات می گریزد؛ البته شاید این فاز اخلاقی و هدفمندی حیات تا اندازه ای سطحی و کم عمق به نظر آید. نیاز اگزیستانسیالیستی زمانی آرامش میگیرد که انسان وارد مرحله سوم یا حیات دینی شود که با تسلیم خویش در برابر قدرتی لایزال و ماورائی بخواهد از وجود محدود (زوال پذیر) خویش و نیز از خواسته ها و آرمانهایش به نفع آن قدرت لایتناهی چشم پوشی کند. این ایده های سه گانه اگزیستانسیالیستی کرکه گارد در دهه شصت میلادی به ژان پل سارتر می رسد که او نیز با حذف فاز سوم و با تکیه بر همان دو مرحله ی نخستین، ایده ی زیست اگزیستانسیالیستی را بویژه با تکیه بر نگرانی وجود (آنگست) در مقالات و رمان هایش تئوریزه می کند. پرسش که اینک مطرح است: اگر بخواهیم ابژکتیویته را برابر «حقیقت» و یا حقیقت مطلق تصور کنیم پس آیا باید سوبژکتیویته را کذب یا دروغ تصور کنیم؟ |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر